از نشانه‌های دوست داشتن شاید یکی این باشد که آدم عکس مخاطب احساسی‌اش را که می‌بیند، قلبش هری بریزد و این ربطی به این ندارد که عکس چند در چند باشد یا که مخاطب مورد نظر چه سر و شکلی داشته باشد. واقعاً ربطی ندارد، یعنی ممکن است اول کاری، در دیدار اول مثلاً مهم باشد اما آن چیزی که آدم را دل‌بسته می‌کند خال و زنخدان و سر زلف پریشان نیست، واقعاً نیست و تمام شرکت‌های تولید محصولات آرایشی و جراحان پلاستیک و طراحان مد، ول معطلند، حتا نظریه‌پردازان فرگشت هم. آدم یکهو می‌رود دل می‌دهد به موجودی که عجیب است چه طور تا به حال دوام آورده و از چرخه‌ی حیات خارج نشده، بس که هیچ چیزش با استانداردهای بازار بشری جور نیست. 

بله، جانم برایت بگوید که انگار آدم هر بار شیفته‌ی تصویر ذهنی خودش از آدمی دیگر می‌شود و خدا می‌داند چه قدر آن تصویر درست و شفاف و صادقانه باشد.