جستن ميان عشق

اين توصيف يك موقعيت عاشقانه است، با اين كه من بر كسي عاشق نيستم. مثل داستان است. داستان يك زن و يك مرد. زني كه من نيستم و مردي كه هيچ‌كسي نيست. هيچ كسي كه توي واقعيت وجود داشته باشد. نفس كشيده باشد. موهاي نرم مثل برف داشته باشد. صدايش صاف و آيينه‌مانند باشد. مردي كه توي خانه‌ي زني كه من باشم پا گذاشته باشد. به خنكاي سراميكي ديوار آش‌پزخانه تكيه داده باشد، برانگيخته شده باشد و با صداي آهسته پرسيده باشد كسي توي خانه نيست؟

اين‌ها فقط چند خطي از داستاني است. داستان زن ميانسالي كه توي آشپزخانه ايستاده، مقابل گلدان‌ها و پنجره و پرده‌ي تور نارنجي و خيره مانده به تكه‌هاي پياز كه توي روغن رنگ مي‌گيرند و بعد صورتش را برگرداند و نگاهش را ريز كند و منتظر باشد تا عكس توي گوشي تلفنش پديدار شود و توي عكس سرانگشت‌هاي مرد را ببيند و دلش برود پيش سرانگشت‌هاي لرزان مرد توي كافه‌ي شهري شمالي در اولين ديدار. انگشت‌هاي بلند، بلند، بلند شبيه شاخه‌ي درختي نورس. بعد خيال كند مرد مثل درخت جواني است كه رويش برف نشسته. به عكس نگاه كند، به سر‌انگشتي كه بر خطوط برگي از كتابي كشيده شده و روي كلمه‌اي ثابت مانده.

اين توصيف يك موقعيت عاشقانه است با اين كه من واقعاً عاشق كسي نيستم،‌ واقعاً عاشق هيچ مردي نيستم. شايد تنم چيزي بخواهد يا حتا دلم بخواهد با كسي، ‌با مردي حرف بزنم. اما عشق.... اين فقط قصه‌اش است. زن توي قصه فكر كرد چه خوش‌بخت است، موقعيت حسرت‌آوري است. مرد زيبا، درخشان، آرام و محزون بود و زن مقابل پنجره و گلدان‌ها و پرده‌ي تور نارنجي ايستاده بود.

امروز خاك گلدان‌ها را عوض مي‌كنم.

جستن میان عشق

رسد آدمی به جایی که حروف آی‌دی تلگرام یار رو نوازش می‌کنه، تازه پروفایل تلگرامش عکسم نداره. 

جستن میان عشق

...از دوست داشتنش فرار مي‌كنم. دوست داشتنش من را مي‌ترساند و در موضع ضعف قرار مي‌دهد. دوست داشتنش من را متعهد مي‌كند به چيزي كه نمي‌توانم به آن پايبند باشم. دوست داشتنش به من مي‌گويد از چيزي بگذر در حالي كه نمي‌توانم بگذرم، چشم ببندم، رها كنم. براي همين نبايد دوستش داشته باشم در حالي كه دوست‌داشتني است. مهربان و با مزه است. عجيب و غريب و باهوش است و خيلي مي‌داند. موهاي سفيدش را دوست دارم. بله موهاي سفيدش را، حالا برايم غريبه است شايد همين من را گيج كرده. خنده‌دار است. واقعا نبايد به من مربوط باشد و دوست داشتن بي‌جهت همه چيز آدم‌ها را به هم مربوط مي‌كند. وقتي دوستش دارم نسبت به او كنجكاو مي‌شوم، در حالي كه نبايد اين‌طور باشد. چون ما از هم دوريم. دوست داشتن توقع ايجاد مي‌كند. دوست داشتن با خودش دروغ و پنهانكاري مي‌آورد، تا همين جا هم خودداري مي‌كنم از نوشتن همه چيز و من دلم رهايي مي‌خواهد. دوست دارم خيلي خيلي بي‌خيال باشم. وقت نوشتن نمي‌خواهم به هيچ چيزي فكر كنم اما چون دوستش دارم مدام فكر مي‌كنم اين را نگويم و آن را نگويم تا غمگين نشود، نترسد، نرمد... مدام دارم سبك و سنگين مي‌كنم و من دلم اين را نمي‌خواهد. دلم مي‌خواهد بي‌رحم باشم. نه با او، با روزگار بي‌رحم باشم، مثل خود روزگار و تمام خشم و نفرتم را بنويسم. از همه چيز حرف بزنم از كثافتي كه دچارش هستم، از اوضاع خراب، از حال خوبم، از ترسم، از قدرتم، اما با او نمي‌َشود. چون كه دوستش دارم اما نمي‌خواهم اين طور باشد. دوست ندارم كلماتم را پاك كنم، پنهان كنم، خط بزنم. باز اين جا رسيده‌ام كه همه چيز را با هم بخواهم. نمي‌شود هم كسي را دوست داشت و هم همه چيز را به او گفت. اين جور در نمي‌آيد. چون نمي‌شود مورد دوست‌داشتني را آزرد يا غمگين كرد. و من مدام دچار اين دوگانگي هستم. ميلم براي حرف زدن با او، خيلي حرف زدن، مدام حرف زدن و ترسم از اين كه بارش را سنگين كنم يا چيزي بگويم كه از من دور شود يا در موضع ضعف قرار بگيرم. اين دوست داشتن لعنتي، اين از راه دور دوست داشتن. اين امكان معاشرت نداشتن. اين پرسش‌هاي بي‌جواب، اين چيزهاي بي‌ارزش كه پررنگ مي‌شوند و آدم را آغشته مي‌كنند.