خون گرم از من روان است. واژنم پلك مي‌زند و زندگي‌ام از ميان پاهايم ذره ذره مي‌چكد، غليظ و شور. بخاري گرم در ميانم گرفته. پستان‌هايم آويزان است، شكمم آويزان است، ران‌هايم حالتي عبوس به خود گرفته، زمين دارد كم‌كم من را مي‌بلعد، در خود مي‌غلتم و آغشته مي‌شوم به دوري وَ درد وَ شوق وَ آرزو وَ با باقي‌مانده‌ي تنم آن قدر پيش مي‌روم تا تمام شوم.
من برکه‌ای سبز بودم، سایه‌ی درختان در من جوانه زده بود، آواز غوک‌ها در من شناور بود، چی‌چیلاس‌ها در آسمانم بال‌های شیشه‌ای‌شان را به هم می‌زدند. جاده در امتداد من پهن بود. من برکه‌ی سبز آرامی بودم، چرا سنگ انداختی؟
عكسي فوري از تنهايي
در خيابان شب است
هيكلي تيره مي‌گذرد
نور زرد چراغ كوچه
بر من و ماشين سفيدم مي‌تابد
به دست چپم نگاه مي‌كنم
آويزان از پنجره‌ي ماشين
تيره و روشن
در دست ديگرم كتابي
تصويرم افتاده بر صفحه‌ي كتاب
صورت زني بي‌چهره
خطوط دور سر
و ارتعاش موها
حشره‌‌اي سمت نور بال بال مي‌زند
نابود
مي‌خواهم شعري بگويم از شعر نسرودن
با كلماتي كه رنگ ندارند
بر كاغذي كه نيست
در خانه‌اي راه مي‌روم
كه باد با خودش برده
دست مي‌كشم بر ديواري
كه شكسته
گونه‌هام را مي‌چسبانم بر خنكي شفاف شيشه‌ها
زير پلك‌هام خون مي‌افتد
مي‌خوابم بر زمين
و زمين زير تنم مي‌چرخد
و مرزها پشتم را زخمي مي‌كنند
مي‌خواهم شعري بگويم از سكوت
به روزگاري كه شعر نجاتم نمي‌دهد
مي‌خواهم چشم ببندم
و خيره بمانم به آن چيزي كه نيست
در خيابان مارش پيروزي مي‌نوازند
و زير پوست نازك پلك‌هاي من
تصوير سربازان
خوابيده بر خاك
شبيه عكسي فوري ظاهر مي‌شود
پشت پلك‌هام تاريكي است
و خطوط روشن تن سربازان جان مي‌گيرد
و رنگ مي بازد
شبيه چراغ گردان فانوسي دريايي
كه نور را گم و پيدا مي‌كند
پشت پلك‌هايت مي‌دوم
زبان سرخ ميان دندان‌ها
آواره‌ي شب برفي موهاي‌ات
بر روشني پيشاني‌ات
زوزه مي‌كشم
صداي گلوله‌اي
اگر شنيدي
نترس
من را رمانده‌اند
تا صبح
بر سپيدي بسترت
اثر خونين
پنجه‌هاي حيواني
پيدا باشد
و آن طور گفتنت
كه "اين كارها را با خودت نكن"
اين كارها مال من استتابيده بر شانه‌ي خياطي پير
خم شده بر كرباسي كبود
در اتاقي با ديوارهاي نارنجي چرك
برف مي‌بارد
خيابان خالي است
سگي دور
بر استخوانش مي‌لايد
ريشه‌‌ي همه‌ي خرافه‌ها در تن توست
در ميان موهايت
وقتي نرميش را ميان پاهايم حس مي‌كنم
و زبري پوست صورتت
وقتي چسبيده به شاهرگم
خرافه‌ها از روشني دست‌هاي تو
نور مي‌گيرند
وقتي دراز كشيده‌اي زير قاب پنجره
و دود چون حلقه‌‌هاي كيهاني
بالاي سر ماست
خرافه‌ها ريشه در تو دارند
و قصه‌ها اما
از چشم‌هاي من
آب مي‌خورند
وقتي مي‌گويي نمي‌تواني.
و من نشسته بر اولين پلكاني
كه به دهليزهاي سرد مي‌رسد
سر بر ديوار مي‌گذارم
